"Het koppelen van de opleiding tot therapeut en het zelf in therapie zijn, maakte dat mijn plafond zich opende en ik verder kon met mijn bestaan."

Persoonlijk

Vrienden attenderen mij erop dat ik mij, door zo persoonlijk het woord tot de lezer te richten, zeer kwetsbaar opstel. Zelf ben ik die mening niet toegedaan. Twee mooie citaten wil ik vooraf laten gaan aan wat zeer persoonlijke ervaringen:

“Jung zei dikwijls dat een gewonde genezer een effectievere genezer was. Hij beweerde zelfs dat therapie het best werkte wanneer de patiënt de perfecte zalf voor de wond van de therapeut meebracht en dat de patiënt niet kon veranderen wanneer de therapeut niet veranderde. Misschien zijn gewonde genezers effectief omdat ze beter in staat zijn de wonden van de patiënt te begrijpen; misschien komt het doordat ze nauwer en persoonlijker bij het genezingsproces zijn betrokken.” (Yalom, 2017)

“Wanneer patiënten willen weten of ik getrouwd ben, kinderen heb, een bepaalde film leuk vond, een bepaald boek heb gelezen of me ongemakkelijk voelde toen ik hen onlangs buiten de therapie ontmoette, geef ik altijd meteen een eerlijk antwoord. Waarom niet? Waarom moeilijk doen? Hoe kan iemand ooit echt contact met een ander krijgen als hij zo ondoorgrondelijk blijft.” (Yalom, 2017)

Toen mijn vrouw bij me wegging en ons dochtertje meenam werd mijn wereld, die ik tot op dat moment als zeer expansief had ervaren, plotseling dichtgespijkerd met de beperkingen die in mij aan het licht kwamen. Mijn kern leek ineens, net als bij het beeld van Zadkine, uit een gat te bestaan. Ik wist toen niet hoe de vroege dood van mijn vader en mijn moeders extreme reactie daarop gekoppeld waren aan de overweldigende pijn die maar niet van mijn zijde wilde wijken.

Kort tevoren was mijn vierde boek gepubliceerd bij uitgeverij Contact te Amsterdam, werkte ik als docent Engels en Nederlands op een school voor middelbaar beroepsonderwijs en was copywriter voor een aantal vooraanstaande bureaus.

Als man die alles had, kon ik ineens niet meer functioneren. Te trots of ijdel om hulp te zoeken, besloot ik een opleiding tot Gestalttherapeut te gaan volgen. Ik zou het allemaal zelf wel uitzoeken. Het beeld dat ik had van de gemiddelde hulpverlener sterkte me in mijn besluit. In feite ontbrak het mij aan basisvertrouwen, maar dat leerde ik pas veel later.

Tijdens mijn nieuwe studie, die talenten en zwakheden in mij bovenbracht waarvan ik het bestaan niet had kunnen vermoeden, bleek dat het tempo waarin ik herstelde van het verdriet om mijn vernielde gezin alleszins te laag lag.

Op aanraden van een medestudent meldde ik mij op een goede dag aan bij een psychotherapeut te Antwerpen. Deze man wist mij terug te brengen bij de basis van mijn pijn. Leerde me daar mee om te gaan en gaf me, zoals het een goed vader betaamt complimenten en uitbranders.

Het koppelen van de opleiding tot therapeut en het zelf in therapie zijn, maakte dat mijn plafond zich opende en ik verder kon met mijn bestaan.

Het cadeau dat ik kreeg was het besef dat het bedrijven van therapie mij niet alleen inspireerde, maar dat anderen mijn kwaliteiten daarin herkenden. Zo begon ik naast het leiden van een eigen praktijk voor een aantal bureaus te werken waarbij ik veel van mijn kennis, intuïtie en liefde kwijt kon.

Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat mijn manier van met mensen werken er een is waarbij ik me niet meer wil laten beperken door de modellen die anderen hanteren. Ik heb mijn eigen visie ontwikkeld en die verbonden met de realiteit zoals ik die ervaar. Een visie die werkt, gegeven de vele getuigenissen die ik heb mogen ontvangen. Door de stap te nemen om ‘Amor en Psyche’ op te richten, heb ik het gevoel meer dan ooit intact te zijn in mijn integriteit.

Meindert Inderwisch